Afgelopen weekend was het 25 jaar na de val van de muur: een gebeurtenis dat een nieuw tijdperk inluidde. Wat velen misschien niet weten is dat ik heel bewust dat proces meegemaakt heb, maar dan aan de andere kant van het IJzeren Gordijn. Als dochter van een Bulgaarse moeder en een (Oost)Duitse vader heb ik tot mijn 16de in het socialistische lager gewoond. Het heeft me ontzettend getroffen om alle waarheid te ervaren over het totalitaire regime waarin ik mijn kindheid heb doorgebracht. Deze context heeft me ongetwijfeld gevormd en zijn sporen achtergelaten. En tegelijkertijd weet ik dat er ook veel goeds was, in ieder geval een hoop faciliteiten en regelingen, en ook dat heeft me gevormd.

Ik heb mijn achtergrond gebruikt om te leren: over mezelf, over anderen, over hoe contexten jouw perspectief beïnvloeden en dat er altijd meerdere waarheden zijn. Ik ben wie ik ben door al deze ervaringen. Sterker nog: zij hebben onlosmakelijk bijgedragen aan mijn missie mensen inzicht te verschaffen in de structuren die hun gedrag bepalen. Ik weet als geen ander dat je het leven leeft dat je kent tot er iets gebeurt waardoor alles in een ander perspectief komt. De kunst is om terug te kijken en te analyseren, te proberen te begrijpen en de nieuw gewonnen wijsheid te gebruiken om te accepteren en opnieuw te gaan bouwen. Geen muur die scheidt, maar een fundament voor een toekomst die anders en beter is.