Afgelopen week las ik in een boek van Edel Maex de volgende passage:

‘In een gesprek van een aantal westerse psychologen en neurowetenschappers samen met de Dalai Lama bracht een van de psychologen een probleem aan bod waar veel mensen mee kampen: het gebrek aan zelfwaarde. Tot ieders verrassing was dit voor de Dalai Lama een totaal vreemd concept, het is zelfs niet in het Tibetaans vertaalbaar. Het feit dat bijna alle westerlingen in meerdere of mindere mate in een soort innerlijke dialoog zichzelf bekritiseren en zichzelf niet goed genoeg vinden, was voor hem onbegrijpelijk. De bij het gesprek aanwezige Tibetanen hadden er (letterlijk) geen woorden voor. De verbazing was wederzijds. De westerlingen waren verrast te ontdekken dat dit eigen is aan hun cultuur.’

Zelfrespect is niet eenvoudig, het heeft te maken met eigenwaarde en zelfvertrouwen; jezelf kennen en accepteren. Van jezelf mogen zijn wie je bent, ongeacht wat anderen vinden. En daarvoor uitkomen, je durven te uiten, te laten zien wat er in je zit. Maar jezelf en de ander in zijn eigen waarde laten is iets dat je voortdurend en telkens opnieuw moet leren. Het begint bij het begrijpen van jezelf en je proberen te verplaatsten in de ander.