Een van mijn grootste valkuilen is dat ik altijd maar door wil. Als je de hele tijd bezig bent met door willen gaan, dan ben je niet bezig met het nu. Je hebt moeite met het accepteren van dingen die je zomaar kunnen overkomen. En dit leidt, in mijn geval, tot frustraties.

Afgelopen drie weken was ik knock-out geslagen door een zware griep. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo lang ziek ben geweest. Wat ik moeilijk vind aan ziek zijn, is dat je op dat moment even niets kunt doen. Het duurt bij mij altijd een tijd om dat te accepteren, dit maakt het er niet makkelijker op (en dus ook niet beter!). Ik ga de situatie analyseren en vat het te persoonlijk op. Maar feit blijft dat dit soort dingen gewoon gebeuren; als je gezond bent ben je gezond, en als je ziek bent ben je ziek. Hoe je er hierin staat en naar handelt maakt het verschil.

Ik denk dat iedereen één of meerdere situaties kent waarbij hij of zij lang heeft gedaan om de situatie te accepteren zoals die is; je moet de controle laten varen. Hoe meer controle je wil hebben, hoe pijnlijker de confrontatie met de werkelijkheid is.

Zoals de Dalai Lama zegt: ‘Als je een probleem hebt, zijn er twee mogelijkheden: je kunt het oplossen of niet. Als je het kunt oplossen, dan doe je dat. Kun je het niet oplossen, dan moet je je verder geen zorgen maken.’ Het besef dat we niet alles onder controle kunnen hebben en dat bepaalde dingen ons gewoon overkomen, dat geeft een bevrijdend gevoel.

Ik ben inmiddels weer een stapje verder in het loslaten van de controle en het accepteren. Hoe zit het met jouw acceptatievermogen?